Από Μάνα σε Κόρη ~ Ναι, σφάλλω! Και ξανασηκώνομαι και προσπαθώ!

Αγαπημένη μου κόρη,
Η πρώτη μου σκέψη -νομίζω- όταν άκουγα τα λόγια σου και τα δάκρυά σου να ορμούν με τόσο πόνο από μέσα σου ήταν "να τα βράσω τα διπλώματα Reiki και τα διαβάσματα περί αυτογνωσίας και τη βοήθεια που προσφέρω στους άλλους και την αγάπη άνευ όρων που διδάσκω... Αν έφτασα ως αυτό το σημείο και δεν το απέφυγα, τότε να τα βράσω!!!"
Κράτησα την αναπνοή μου αυτόματα! Δεν είχα άλλη αντίδραση μέχρι να ξαναρχίσει να κυκλοφορεί το αίμα στο κεφάλι μου. Δεν θυμόμουν ούτε προσευχή ούτε τίποτε!
Απογοητεύτηκα και θύμωσα και απελπίστηκα με τον εαυτό μου, με σένα που επέμενες να βλέπεις το Τίποτα μόνο μπροστά σου και με λίγες λέξεις ισοπέδωνες όλα όσα είχα προσπαθήσει να χτίσω. Μου έριχνες το Τίποτα στα μούτρα!
Μάζεψα τα κομμάτια μου και πήρα αρκετές βαθιές ανάσες, όχι επειδή θυμήθηκα πως βοηθούν, μα περισσότερο επειδή τα ίδια μου τα πνευμόνια πάλευαν με το σφίξιμο που τόση ώρα είχαν υπομείνει.
Ήμουν μουδιασμένη... δεν ήξερα τι να σκεφτώ! Ο φόβος μου γέλαγε ειρωνικά και σάρκαζε πως δεν κατάφερα τίποτα περισσότερο από το να μεγαλώσω ένα παιδί που νιώθει πως κανείς δεν το καταλαβαίνει, πως είναι απελπισμένο και πως η ίδια του η μητέρα φταίει για το μεγαλύτερο μέρος απ' όλα αυτά γιατί δεν κατάφερε να το κάνει να νιώσει πως το αγαπά και το αποδέχεται γι' αυτό που είναι.
Όταν πια έφτασα στο δωμάτιό μου, είχα ανάγκη από κάπου να πιαστώ για να μπορέσω να ξαναβρώ την ισορροπία μου, το κέντρο μου.
Έβαλα να ακούσω μουσική... Τα τελευταία ψήγματα αισιοδοξίας μέσα μου μου ψιθύριζαν πως ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε αυτές τις περιπτώσεις... Έπρεπε να καταφέρω να ξαναγεμίσω το είναι μου με αγάπη!
Θύμιζα στον εαυτό μου πως οι στιγμές κρίσης είναι για να μας δείξουν πως κάτι χρειάζεται να αλλάξει... Να βρεθεί ένα νέο σημείο ισορροπίας, όπου τα πράγματα θα είναι καλύτερα, μέχρι ίσως να χρειαστεί να αλλάξουν ξανά! Η αλλαγή ξεβολεύει και ενίοτε πονά. Είναι όμως απαραίτητη προκειμένου να εξελιχθούμε.
Ήξερα, πως αρκετά από αυτά που έλεγες ήταν πάνω στο θυμό σου και πως δεν τα εννοούσες. Ήξερα πως όταν ηρεμήσεις θα δεις ίσως τα πράγματα διαφορετικά.
Όμως αρκετά από αυτά τα λόγια, πόνεσαν περισσότερο γιατί μέσα τους διέκρινα αλήθεια... Πόνεσαν περισσότερο γιατί πονούσες εσύ...
Πως να μπω μέσα στον κόσμο σου και να σε κάνω να δεις πραγματικά αυτό που νιώθω για σένα; Μπορώ; Θα είναι για καλό σου;
Να σε κάνω να δεις πως η αγάπη μου για σένα δεν αλλάζει, ούτε μειώνεται αν δεν εγκρίνω κάποια συμπεριφορά σου ή επιλογή σου, ή αν σε μαλώσω γι' αυτές.
Γιατί απλά, ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΟΥ Ή Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΟΥ!
Παιδί μου, ακόμη και οι χειρότεροι εγκληματίες έχουν μεγαλώσει παιδιά που έχουν λάμψει με τη δύναμη και την θετικότητά τους και έχουν γίνει αντικείμενο θαυμασμού ενώ όλοι θα περίμεναν και θα δικαιολογούσαν το αντίθετο.
Το θέμα είναι... πως φυσικά και έχω κάνει λάθη και συνεχίζω να κάνω και αυτό είναι αυτονόητο αφού είμαι άνθρωπος και κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Ακόμη περισσότερο μια μητέρα!
Μια μητέρα, όσο σωστά και να πράττει, όσο σωστά και να σκέφτεται, είναι αναμενόμενο, ίσως και ευχής έργο, το παιδί της να αμφισβητεί, να διαγράφει τις επιλογές και τις πράξεις της προκειμένου να γίνει καλύτερο. Είναι στη διαδικασία του "απογαλακτισμού", μια υγιής διαδικασία, αν και συχνά επώδυνη.
Όταν μένουμε όμως στα λάθη και μάλιστα στο παρελθόν, τότε δεν προχωράμε μπροστά, ούτε εξελισσόμαστε. Και αυτό αφορά και τις δυο μας.
Εγώ έχω να συγχωρέσω τον εαυτό μου για όσα έκανα και για εκείνα που δεν έκανα και να προχωρήσω.
Εσύ έχεις να συγχωρήσεις εμένα για όσα έκανα και όσα δεν έκανα και να προχωρήσεις.
Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές και μπορούμε, η κάθε μια από την πλευρά της, να δημιουργήσουμε άλλες τόσες, όμως δεν θα ήταν καλύτερα να σταματήσουμε να χρειαζόμαστε τις δικαιολογίες μας;
Μπορώ μόνο να διαλέξω για τον εαυτό μου. Για σένα, θα διαλέξεις εσύ, ό,τι και να σου πω εγώ, ό,τι και να σου πει οποιοσδήποτε.
Διαλέγω να συγχωρήσω και να αγαπώ!
Συγχώρεση σημαίνει αναγνωρίζω τα λάθη μου, έχω επίγνωση και ευθύνη για τη δική μου συμμετοχή, και επιλέγω να απελευθερώσω τα συναισθήματα που εμπλέκονται στο συγκεκριμένο θέμα και να μην κρατώ την κακία, τη θλίψη και το θυμό μέσα μου. Προχωρώ παρακάτω. Και εύχομαι να γίνω καλύτερη. Και προσπαθώ.
Στο κενό που δημιουργείται βάζω την αγάπη! Ξανά! Και μόνο την αγάπη!
Αγάπη πάνω απ' όλα για τον εαυτό μου!
Αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου, πως θα μπορέσω να αγαπήσω τους άλλους και πως θα μπορέσω να γίνω αγαπητή;
Θυμίζω στον εαυτό μου πως αξίζω να αγαπηθώ! Πως δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια για να το κάνω αυτό γιατί ποιος είναι τέλειος;
Θυμίζω στον εαυτό μου πως με αγαπώ Τώρα και Έτσι Όπως Είμαι! Και δεν χρειάζεται να αδυνατίσω, ή να αποκτήσω περισσότερα χρήματα ή όμορφα ρούχα ή πετυχημένη δουλειά ή πολλούς φίλους... ή....
Γιατί αν χρειάζομαι αυτά για να με αγαπώ, τότε κι όταν τα αποκτήσω, κάτι άλλο θα υπάρξει που θα χρειάζομαι ...
Μια και το παρελθόν έχει περάσει και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη, το μόνο που έχω είναι το Τώρα! Διαλέγω να με αγαπώ Τώρα! Τα πολλά μου Τώρα στη σειρά φτιάχνουν τη ζωή μου, μια ζωή μέσα στην αγάπη και την αποδοχή, μια ζωή μέσα στην χαρά και την ικανοποίηση, μέσα στην πραγματική ευτυχία.
Την αγάπη επιλέγω, γιατί η επιλογή είναι δική μου! Πάντα δική μου! Ό,τι και να γίνεται γύρω μου, όποιες οι συνθήκες και οι συμπεριφορές των άλλων, έχω πάντα την επιλογή!
Μια και δεν μπορώ να σου πω τι να κάνεις, μπορώ μόνο να κάνω εγώ και να εύχομαι να με μιμηθείς αν επιλέξεις να πιστέψεις πως αξίζει τον κόπο.
Με αγάπη αληθινή,
Η μαμά σου.
❦ ~ ❦ ~ ❦ ~ ❦ ~ ❦
Τα γράμματα αυτά Από Μάνα σε Κόρη, αισιοδοξούν να γίνουν μια σειρά από αναρτήσεις... Είναι γράμματα που έχουν την μαγική ιδιότητα να μεταμορφώνονται σε γράμματα από την κόρη στη μάνα, από τη μάνα προς τον εαυτό της, από μια μάνα στην άλλη, από μένα σε σένα ... και η μεταμόρφωση να είναι ατέρμονη και η ύπαρξή τους ταυτόχρονη!
Μπορεί να έχουν ως αφορμή κάποιο πραγματικό γεγονός που μου συνέβη προσωπικά, ή κάποια αφηρημένη σκέψη που της δίνω σάρκα και οστά, ή κάποια συζήτηση με φίλο που μου δίνει μια ιδέα... δεν έχει τόση σημασία.
Λειτουργούν θεραπευτικά για μένα, ελπίζω και για σας.
Με αγάπη αληθινή,
Χριστιάνα

Κουβέντα να γίνεται .... ή η πρεσβυωπία μου με ... εναλλακτική ματιά

Πάει αρκετός καιρός που κατάλαβα πως πρέπει να κρατάω το βιβλίο σε μια σχετική απόσταση για να βλέπω καθαρά... και μάλλον είναι καιρός να κάνω και κάτι περισσότερο γι' αυτό.

Κάποια πράγματα όμως, ο γιατρός δεν σου τα λέει, δεν τα εξετάζει καν, πρέπει μόνος σου να τα σκεφτείς, μόνος σου να τα ψάξεις, αν θέλεις...
Δεν αρνούμαι την τάση μου να ψάχνω τα πράγματα, ίσως λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο, αλλά τα παρακάτω μάλλον μου προέκυψαν! Χωρίς να το έχω σκοπό. Ως μια εναλλακτική "ματιά" στην πρεσβυωπία μου.

Δεν χρειάζεται να έχεις περάσει μια κάποια ηλικία για να βρεις νόημα σε όσα ακολουθούν (ή και κανένα νόημα απολύτως!). Ούτε ξαφνικά τα χέρια σου να σου φαίνονται αρκετά ... κοντά την ώρα που προσπαθείς να διαβάσεις ένα βιβλίο ή ακόμα χειρότερα, ένα νούμερο στο κινητό σου!!!
Το κείμενο προτείνεται για όλες τις ηλικίες!
Ξεκινάμε λοιπόν!

❥ Όλα είναι θέμα προοπτικής και θέσης. Αυτό φαντάζομαι δεν χρειάζεται επεξήγηση... ή το δεχόμαστε και προχωράμε παρακάτω, ή όχι.

❥ Από απόσταση έχεις πιο καθαρή εικόνα... Όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στο αντικείμενο της παρατήρησής σου, τόσο πιο θολά είναι τα πράγματα. Δυο-τρία βήματα πιο πίσω κάνουν τη διαφορά και σου δίνουν και μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα... εκτός από την καλύτερα εστιασμένη. 

Ιδίως αν είσαι μέσα στο ... πρόβλημα/θέμα προς παρατήρηση! Τότε γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη να απομακρυνθείς λίγο για να μπορέσεις να δεις καθαρά ... και να ανασάνεις επίσης!

❥ Τα πράγματα παραμένουν τα ίδια! Δεν αλλάζουν (τουλάχιστον όχι όπως εμείς νομίζουμε). Δεν ήταν πριν θολά και τώρα καθάρισαν. Εσύ ήσουν που πριν δεν έβλεπες και έπρεπε να αλλάξεις τη θέση σου για να μπορέσεις να δεις. Μη βιαστείς να κατηγορήσεις τον εαυτό σου! Αναγνώρισέ του την διάθεση που είχες, ακόμη και το γεγονός πως σκέφτηκες να αλλάξεις την αρχική σου θέση.

❥ Ο χώρος και κατά συνέπεια η μετακίνηση μέσα σε αυτόν γίνεται συνήθως σε συνάρτηση με το χρόνο... Συχνά, εκτός από το να πάρουμε την απόστασή μας από τα πράγματα χρειάζεται και να περιμένουμε... Υπομονετικά! Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, το ξέρω. Αποδεικνύεται όμως σωτήριο!
Συνήθως, τα πράγματα λύνονται από μόνα τους ή έστω βελτιώνονται ΑΝ ... περιμένουμε λίγο.
Αν βέβαια επιμένουμε στην γραμμική αντίληψη του χρόνου... διαφορετικά, όλα ΕΙΝΑΙ πολύ πιο απλά! ☺

❥ Τέλος, κάποια πράγματα δεν πρόκειται να τα δεις με τα μάτια και δεν φταίει η πρεσβυωπία, ούτε ένα ζευγάρι γυαλιά θα σου λύσουν το πρόβλημα! Μήπως να δοκίμαζες άλλους τρόπους; Το συναίσθημα, τη διαίσθηση, την καρδιά σου ή απλά την πίστη; Αυτά τα δώρα με τα οποία γεννηθήκαμε, για κάποιο λόγο προφανώς;;;

Κλείνοντας, θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα για να σας βοηθήσω να εμπεδώσετε τα παραπάνω...
Είναι πάρα πολλές οι φορές που μπορεί να θεωρούμε κάποια αντίδρασή μας δεδομένη, κάποια πράγματα δεδομένα ... ενώ δεν είναι. Έχουμε συνηθίσει να αντιδράμε με συγκεκριμένο τρόπο σε συγκεκριμένες καταστάσεις, και μας έρχεται πολύ πιο εύκολο το να ανασύρουμε την πιο πρόσφατη αντίδρασή μας σε μια παρόμοια κατάσταση, από το να αναρωτηθούμε "γιατί" και "μήπως αλλιώς θα είναι καλύτερα";;;
Συνήθως, οι αντιδράσεις μας, αυτές που χρειάζονται μια κάποια ... ευθυγράμμιση, βασίζονται στο φόβο.
Οι φωνές απελπισίας ή και υστερίας που θα βάλουμε στο παιδί μας γιατί δεν διαβάζει, αλλά παίζει ή χαζεύει, είναι κατά βάθος λόγω του φόβου μας μήπως πάει αδιάβαστο στο σχολείο ⇝ γίνει κακός μαθητής ⇝ μπλέξει με κακές παρέες αντίστοιχων κακών μαθητών ⇝ γίνει ένας αλήτης και άχρηστος  με όλα όσα αυτό συνεπάγεται! Αποτέλεσμα; Από την εμπειρία μου κανένα από τα επιθυμητά και βέβαια κανένα μη αναμενόμενο! 

Πόσο θα άλλαζαν τα πράγματα αν η αντίδρασή μας βασιζόταν στην αγάπη; Ναι, όπου μπαίνει η αγάπη κάνει θαύματα και επιπλέον εξαφανίζει το σκόρο φόβο!
Αν αντί για φωνές και υστερίες, μπαίναμε μέσα στο δωμάτιο χαμογελαστοί, ξεκινούσαμε μια συζήτηση για κάτι ΑΣΧΕΤΟ και ουδέτερο, θυμίζοντας στον εαυτό μας ξανά και ξανά πως το παιδί μας είναι πολύ προκομμένο, πολύ έξυπνο και πως όπως και να 'ναι, εμείς το αγαπάμε πολύ! Φεύγοντας, το ρωτούσαμε ... "τι πρόγραμμα έχεις φτιάξει για σήμερα;" 
Αυτό θα σήμαινε πως το αντιμετωπίζουμε ως ώριμο άνθρωπο και επίσης πως το θέτουμε υπεύθυνο για τις πράξεις του και τις επιλογές του, χωρίς να δημιουργούμε πεδίο δράσης (οι δικές μας φωνές) - αντίδρασης (οι δικές του φωνές και τελικά η αδιαφορία).

Καθόλου εύκολο, ιδίως στην αρχή! Για να ξε-μάθεις κάτι το οποίο σου έχει γίνει συνήθεια, θέλει το διπλάσιο χρόνο και τη διπλάσια προσπάθεια!!! 
Αξίζει όμως τον κόπο! Σας μιλάω εκ πείρας! 
Σιγά-σιγά τα πράγματα γίνονται όλο και πιο εύκολα. Χρειάζεται ΜΟΝΟ υπομονή και αγάπη!
Και γιατί όχι, ένα επιπλέον συστατικό που κάνει κυριολεκτικά ΘΑΥΜΑΤΑ! Ζητήστε βοήθεια και καθοδήγηση! Άγγελοι υπάρχουν παντού γύρω μας! Κι αν αυτό σας ξενίζει λίγο, ζητήστε βοήθεια απ' όπου εσείς ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ! 
Και θα λάβετε ❣
Αυτά για την ώρα....

Πρωινές σελίδες

Αφορμή για τη σημερινή (μετά από πάρα πολύ καιρό) ανάρτηση ήταν μια συζήτηση που είχα χθες με μια αγαπημένη φίλη. Με έκανε να σκεφτώ πως κάποια πράγματα που εγώ τα θεωρώ δεδομένα, για κάποιους άλλους είναι τελείως άγνωστα και ενδεχομένως θα μπορούσαν να φανούν και σε κείνους χρήσιμα, όπως και σε μένα.

Σε κάποιες περιπτώσεις η περιορισμένη γνώση αγγλικών μπορεί να αποτελεί εμπόδιο στο να έρθουν όλοι σε επαφή με αυτά τα "εργαλεία" ή τις πηγές -γι' αυτό θα προσπαθήσω να μεταφέρω εδώ τα όσα έχω βρει χρήσιμα, κάποιες φορές δοσμένα με μια δική μου, προσωπική πινελιά. Ή μπορεί απλά να μην έτυχε ως τώρα να ακούσουν για το συγκεκριμένο θέμα.

Σήμερα θα μιλήσω για τις πρωινές σελίδες, ή αλλιώς Morning pages της Julia Cameron. Πρόκειται για μια συνήθεια-εργαλείο που προσωπικά με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, όσες φορές έχω καταφέρει να την ακολουθήσω, τόσο, που πια ο οργανισμός μου την αναζητά, ιδίως σε περιόδους που νιώθω μπερδεμένη, με το μυαλό μου γεμάτο χρήσιμες και άχρηστες πληροφορίες όλες μαζί σε ένα κουβάρι. Όπως τώρα.
Φαντάζομαι ξέρετε για τι σας μιλώ! ☺
Θα σας μεταφέρω ακριβώς την περιγραφή της Julia Cameron.
"Οι πρωινές σελίδες είναι τρεις σελίδες χειρόγραφες, μια ροή συνειδητής γραφής, που είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε κάθε πρωί. Δεν υπάρχει λάθος τρόπος για να γράψεις τις πρωινές σελίδες. Δεν πρόκειται για υψηλή τέχνη. Δεν πρόκειται καν για συγγραφή. Αφορούν σε οτιδήποτε και σε όλα όσα περνούν από το μυαλό μας -και είναι μόνο για τα δικά μας μάτια! Οι πρωινές σελίδες ερεθίζουν, ξεκαθαρίζουν, ανακουφίζουν, καλοπιάνουν, ιεραρχούν και συντονίζουν την κάθε μέρα που ξεκινά. Μην το παρασκέφτεστε! Απλά γράψτε τρεις σελίδες με οτιδήποτε στο χαρτί ... και πάλι τρεις σελίδες αύριο!"

Και εδώ αρχίζουν τα "ναι... αλλά!!!"....
"Δεν μπορώ να αφιερώσω τόση ώρα κάθε πρωί όταν με το ζόρι σέρνομαι από το κρεββάτι και κυνηγάω τα παιδιά να ετοιμαστούν γρήγορα ..." ή "Πρέπει να τρέξω γρήγορα στο γραφείο!" ή "Ξυπνάω 10 λεπτά πριν φύγω για μάθημα"... ή...
Η μαγική μου λέξη είναι ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕ!
Ναι, το ιδανικό είναι οι πρωινές σελίδες να γράφονται πρωί-πρωί, πριν καν σηκωθούμε από το κρεββάτι ... Όμως προκειμένου να μην το κάνουμε καθόλου, αν βλέπουμε πως μας βοηθά, καλύτερα να το κάνουμε όποτε μας εξυπηρετεί!
Και σας δίνω ιδέες... Στο μετρό, πίνοντας τον πρωινό καφέ μας, σε ένα διάλειμμα από τις δουλειές του σπιτιού, περιμένοντας τα παιδιά να τελειώσουν το μάθημά τους έξω από το γυμναστήριο/φροντιστήριο κλπ, το βράδυ πριν κοιμηθούμε...

Προσωπικά, προτιμώ, όταν γράφω τις πρωινές μου σελίδες (κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε καν εγώ!), να τις γράφω αμέσως μετά τον 20λεπτο (πάνω-κάτω) διαλογισμό μου, μόλις σηκωθώ το πρωί. Με αυτόν τον τρόπο αδειάζω το μυαλό μου από κάθε τι περιττό που διαφορετικά θα κουβαλούσα μαζί μου όλη μέρα και θα το αναμασούσα στο κεφάλι μου, ξοδεύοντας πολύτιμη ενέργεια, βάζω σε τάξη τις σκέψεις μου, δίνοντάς τους και την σωστή τους διάσταση αντί να τις αφήνω να διογκώνονται στις γωνίες του μυαλού μου και καταγράφω τα όσα έχουν προκύψει είτε κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, ή και της προηγούμενης μέρας.
Είναι τόσο σωτήριο και αποτελεσματικό αυτό για μένα, που παρόλο που σιχαίνομαι τις λέξεις πρόγραμμα και ρουτίνα (ο λόγος της ελλιπούς μου τελειότητας που σας έλεγα πιο πάνω...), ο διαλογισμός και το γράψιμο των πρωινών σελίδων έρχονται πρώτα και συχνά με μεγάλη διαφορά στην προσπάθειά μου να εφαρμόσω ένα πρόγραμμα.
Δεν είναι υπερβολή να πω πως μου φτιάχνουν τη μέρα! Μπορώ να αφιερώσω το χρόνο και την ενέργειά μου εκεί που επιλέγω χωρίς το βάρος και τη σκοτούρα όλων αυτών που διαφορετικά θα σβούριζαν μέσα στο κεφάλι μου.

Δεν χρειάζεται να παλεύετε με την καλλιγραφία ή να προσέχετε την ορθογραφία και το συντακτικό σας! Για την ακρίβεια, καλύτερα να μην τα προσέχετε καθόλου και να αφήνετε το χέρι σας απλά να γράφει τα όσα πολλά έχει μέσα το μυαλό σας. Πιστέψτε με, όσοι νομίζετε πως δεν θα μπορέσετε να γράψετε τίποτα, η μια λέξη θα τραβά την άλλη και όλα όσα χρειάζεται να βγουν, θα πέσουν πάνω στο χαρτί.

Μπορεί να προτιμάτε την ηλεκτρονική γραφή. Για εσάς υπάρχουν τα ηλεκτρονικά σημειωματάρια, κάποια μάλιστα σας παροτρύνουν να γράφετε, και κρατάνε το σκορ σας το οποίο μπορείτε και να μοιράζεστε με φίλους, όπως το 750 Words. Φαντάζομαι θα υπάρχουν κι άλλα, αλλά και απλοί κειμενογράφοι μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.
Σε άλλους αρκεί μια σελίδα χαρτί που μάλιστα, μετά θα έχουν τη χαρά να σκίσουν ή να τσαλακώσουν και να πετάξουν, ή ακόμα και να κάψουν! Όσοι πάλι εμπνέεστε από ένα όμορφο τετράδιο ή ένα αγαπημένο στυλό, κάντε ό,τι σας λέει η καρδιά σας προκειμένου να πετύχετε το στόχο σας!
Να αδειάζετε το μυαλό σας πάνω στο χαρτί! Δεν υπάρχει λάθος τρόπος!
Μια δοκιμή θα σας πείσει! ☺