Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Επέστρεψα.... ή μήπως προχώρησα;

Καλώς σας ξαναβρίσκω!
Που πήγατε; Που πήγα; Που ξαναβρισκόμαστε; Γυρίσαμε πίσω ή προχωρήσαμε μπροστά και ξανασμίξαμε;

Όσο κι αν προσπαθήσεις, ή όσο κι αν μείνεις στάσιμος, όσο κι αν τα βήματά σου σε φέρνουν πιο κοντά σ' αυτό που νομίζεις για πισωγύρισμα, είναι ποτέ δυνατόν να επιστρέψεις σε μια κατάσταση ακριβώς όπως την άφησες και σε άφησε;

Είχα σταματήσει να τρώω κρέας (κάτι που ένιωθα πως θέλω να κάνω για πολλά χρόνια αλλά μου φαινόταν ακατόρθωτο κι όμως έγινε έτσι απλά κι αβίαστα) από τον περασμένο Απρίλιο και το ξανάρχισα μέσα στον Αύγουστο... Τα κορίτσια μου με ρώτησαν αν "εγκατέλειψα την προσπάθεια". Τους εξήγησα πως για μένα ποτέ δεν ήταν προσπάθεια... απλά ακολουθούσα αυτό που επιθυμούσε το σώμα μου και όχι μόνο. Το ίδιο έκανα και τώρα όταν ένιωσα πως θέλω να το ξαναφάω. Θεωρείται πισωγύρισμα;
Έχω και πολύ καιρό να διαλογιστώ, με την κλασσική έννοια του όρου, ξέρετε, να κάθομαι σταυροπόδι (ή σχεδόν έτσι, γιατί δεν βολεύομαι), με κλειστά τα μάτια και συνήθως να ακούω κάποιον καθοδηγούμενο διαλογισμό μέσα από μια μεγάλη λίστα με τους αγαπημένους μου. Υπήρχαν μήνες που το έκανα αυτό καθημερινά! Αυτό το διάστημα νιώθω πως κάνω κάποιο άλλο είδος διαλογισμού, το οποίο δεν έχω εντοπίσει ακόμη, είναι όμως πολύ πιο ... "γήινο". Είναι κι αυτό πισωγύρισμα;

Κάθε καλοκαίρι, είτε λόγω των διακοπών των παιδιών, είτε λόγω ζέστης, είτε λόγω γενικότερης χαλάρωσης, προσαρμόζομαι στο "όχι-πρόγραμμα" που υιοθετούμε οικογενειακώς... Έχω πολύ λιγότερες ώρες που βρίσκομαι μόνη μου, μια και τα παιδιά δεν λείπουν καθημερινά στο σχολείο, έχω πολύ περισσότερες ώρες που βρισκόμαστε με την οικογένεια και με φίλους εδώ, στη θάλασσα ή για βόλτα και γενικότερα δεν έχω πρόγραμμα, ή ίσως δεν μπορώ να το ακολουθήσω... για πρακτικούς λόγους κι επειδή τελικά έτσι διαλέγω να κάνω.
Κάθε καλοκαίρι οι ώρες που περνώ στο διαδίκτυο μειώνονται αισθητά ή και μηδενίζονται (θα το καταλάβατε...). Τελικά συνειδητοποιώ πως είναι μια ανάγκη μου να ζω περισσότερο στο εδώ και τώρα, μέσα στο σώμα μου και λιγότερο ... διαδικτυακά. Δεν το βαφτίζω καλό ή κακό, απλά είναι κάτι που ταιριάζει σε μένα και το ακολουθώ.
Κάθε καλοκαίρι τρέμω την ζέστη! Στην ιδέα και μόνο των υψηλών θερμοκρασιών εγώ παραλύω! Δεν είναι μόνο η ιδέα μου, μια και η ιδιαίτερα χαμηλή μου πίεση δεν βοηθά και πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά τα τελευταία χρόνια ένιωθα να πολεμώ τη ζέστη και αυτό να με κάνει ακόμη και επιθετική... Φαντάζεστε πως φέτος, με τόσους καύσωνες και τις σχεδόν μόνιμα υψηλές θερμοκρασίες, ήμουν σε σχεδόν ημιλιπόθυμη κατάσταση.... σε ημιλιπόθυμη πάλη!
Οι πρώτες μέρες, ναι, ήταν κάπως έτσι. Όμως σε κάποιο σημείο, που δεν μπορώ ακριβώς να εντοπίσω, σαν να παραδόθηκα. Η μάχη ήταν άνιση και όταν συνειδητοποίησα πως ουσιαστικά ευχόμουν να χάσω από τη ζωή μου τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες και να πηδήξω με μαγικό τρόπο ως τον Σεπτέμβριο, η θλίψη μου ήταν τόση που αποφάσισα να αφεθώ... Προσέχοντας αυτά που εύχομαι, το να χάσω τρεις μήνες δεν μου άρεσε καθόλου!
Έριξα τους ρυθμούς μου που έτσι κι αλλιώς ήταν πεσμένοι, αλλά πλέον συνειδητά επέλεξα -και επέτρεψα- να μην κάνω παρά τα απολύτως απαραίτητα όταν είχε πολλή ζέστη. Έπαψα να έχω συνέχεια το νου μου στο πόσο υποφέρω! Ή επέτρεψα στον εαυτό μου να ιδρώνει και να υποφέρει. Με περηφάνια σας λέω πως κάθε φορά που τελείωνε ένας καύσωνας ανακάλυπτα με έκπληξη πως μια χαρά τα είχα βγάλει πέρα! Όχι πως ανυπομονούσα να έρθει ο επόμενος, μα δεν με ρώταγε έτσι κι αλλιώς! Βρισκόμουν εκατό τοις εκατό μέσα στο σώμα μου και καθόλου μέσα στο μυαλό μου προσπαθώντας να εξορκίσω ή να αποφύγω το επερχόμενο κακό, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν στο χέρι μου ...

Μπορεί ένας σπόρος να αντισταθεί σε ένα βόλο από χώμα που προς στιγμήν του φαίνεται ανυπέρβλητος; Μάλλον όχι, ίσα-ίσα, ο βόλος αυτός θα καθορίσει την πορεία του, θα το λυγίσει, θα το δυσκολέψει, μπορεί ακόμη και να το απομονώσει από όλους τους υπόλοιπους σπόρους.
Όταν πια ο μικρός σπόρος γίνει δέντρο, ο ίδιος βόλος δεν θα έχει καμιά σημασία μπροστά του.

Έχοντας αποφασίσει να ακολουθήσω το Δρόμο ενός ειρηνικού πολεμιστή, έπρεπε πρώτα απ' όλα να επιτύχω την ειρήνη μέσα μου! Σαν μια σιωπηλή αποδοχή αυτού που έτσι είναι! Αποδοχή, όχι παραίτηση.
Αποδέχτηκα όλα όσα έπρεπε να γίνουν (προετοιμασίες και δουλειές καθημερινές ή έκτακτες, απλές ή πιο απαιτητικές) και απλά άρχισα να τα κάνω. Χωρίς να δίνω την ενέργειά μου σε σκέψεις και σενάρια αποφυγής, απλά έκανα το ένα μετά το άλλο όσα είχα με τρόμο καταγράψει στη λίστα μου και ένα-ένα τα διέγραφα. Η ικανοποίησή μου ήταν τόση, που σχεδόν ξεπερνούσε την εξάντλησή μου! Και όταν η εξάντληση πέρασε, η ικανοποίηση ήταν ακόμη εκεί, δίνοντάς μου περισσότερη δύναμη και χαρά!
Ο Ειρηνικός πολεμιστής μέσα μου είχε θριαμβεύσει! Και αυτό αποκλείεται να θεωρείται πισωγύρισμα.

Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, λοιπόν, σε ένα σημείο πιο μπροστά, στο χωροχρόνο μέσα μας και έξω!
Θα τα λέμε.......